22-11-2016, 19:24:35
Mijn ouders zijn via een hulpverlener op school erachter gekomen dat ik mijzelf beschadigde. De schaamte die ik voelde was heel groot. Het is al lang geleden dus hier weet ik niet veel meer over te schrijven..
Wat mij wel erg is bijgebleven is dat als mijn ouders begonnen over het zelfbeschadigen dat er altijd grote wanhoop en boosheid naar boven kwam bij hun: Waarom doe je dat jezelf aan? Waarom stop je niet gewoon? Maar die wanhoop voelde ik ook, want ik kón er niet "gewoon" mee stoppen. Mijn ouders zijn gelukkig ook geholpen door een hulpverlener over hoe zij hier mee om moeten gaan en ik moet toegeven: Dat heeft echt heel goed geholpen. Hun is toen uitgelegd waarom ik zoiets doe op een rationele manier (wat ik toen niet zelf kon verwoorden). De sfeer sloeg om en het proberen te stoppen van het zelfbeschadigen ging over in het praten over zelfbeschadigen en over mijn gevoelens. Dit gaf veel meer rust. Ik snap dat hun wilde dat ik er zo snel mogelijk mee stopte maar zo werkte dat voor mij toen niet.
Wat mij wel erg is bijgebleven is dat als mijn ouders begonnen over het zelfbeschadigen dat er altijd grote wanhoop en boosheid naar boven kwam bij hun: Waarom doe je dat jezelf aan? Waarom stop je niet gewoon? Maar die wanhoop voelde ik ook, want ik kón er niet "gewoon" mee stoppen. Mijn ouders zijn gelukkig ook geholpen door een hulpverlener over hoe zij hier mee om moeten gaan en ik moet toegeven: Dat heeft echt heel goed geholpen. Hun is toen uitgelegd waarom ik zoiets doe op een rationele manier (wat ik toen niet zelf kon verwoorden). De sfeer sloeg om en het proberen te stoppen van het zelfbeschadigen ging over in het praten over zelfbeschadigen en over mijn gevoelens. Dit gaf veel meer rust. Ik snap dat hun wilde dat ik er zo snel mogelijk mee stopte maar zo werkte dat voor mij toen niet.