28-01-2018, 18:02:49
Ik merk dat ik er wel wat over kwijt wil, maar nu even niet de juiste woorden kan vinden. Mij hebben ze bij de GGZ op mijn 15e ook een euthanasietraject in gepraat waarbij ik een paar gesprekken heb gehad met 2 onafhankelijke artsen. Doordat ik op een gegeven moment weg moest bij die instelling is dat uiteindelijk niet doorgegaan wat tevens de reden is dat ik hier 10 jaar later nog levend zit. Denk dat dat ook de reden is dat de discussie over euthanasie in de psychiatrie mij zo raakt. Ik ken namelijk genoeg mensen waarbij het mogelijk wel passend zou zijn geweest. Voor mij zijn er twee vragen die continu met elkaar in strijd zijn;
1. Wanneer is iemand uitbehandeld en mag je als hulpverlener de hoop, lees alle hoop, opgeven?
2. Wie ben jij als hulpverlener om te bepalen dat iemand alle mogelijke behandelingen moet proberen? En als iemand redelijkerwijs bijna alle behandelmethoden heeft geprobeerd, mag je dan van iemand verwachten/ergo iemand verplichten om zeer ingrijpende maatregelen als ECT/DBC/psychochirurgie nog aan te gaan? Hoe menswaardig is dat? En voor wie?
En die twee vraagstellingen zijn wat mij betreft continu met elkaar in tweestrijd. En daar is geen eenduidig antwoord op. Maar dat is het bij lichamelijke aandoeningen wat mij betreft net zo goed. Arts A zou willen dat iemand alle behandelingsopties probeert om te rekken terwijl arts B er begrip voor heeft wanneer iemand vind dat het genoeg is geweest. Wat maakt dat het bij psychische problemen anders ligt? En wie bepaalt de grens? Ligt die bij 5 jaar, 10 jaar, 30 jaar? En nogmaals, mag je iemand dwingen om dat allemaal aan te gaan?
Bij mij hebben ze het destijds compleet verkeerd aangepakt. Ik was 15, depressief en suïcidaal. Ze hadden nog nooit iemand gezien met zo'n sterke persisterende doodswens. Ik zou uitbehandeld zijn en nooit meer uit de klinische psychiatrie komen. De grap was echter... Dat ik nog geen behandeling had gehad. 10 gesprekken in de tweede lijn en ik zat op crisisopname, maar...dat was geen behandeling werd mij ook vertelt. Neem ik het ze achteraf kwalijk dat ze mij dat traject in hebben gepraat? Jazeker. Het is nogal wat om dat iemand van 15 te vertellen. De boodschap luidt dan namelijk indirect: Je hebt gelijk, wij denken ook dat jij beter dood kunt zijn. En dat is pittig. Niet alleen als vijftienjarige, maar ook als veertigjarige. Als hulpverlener sta je aan de kant van de hoop, ook wanneer de client dat niet ziet. Betekent het dat je euthanasie daarom per definitie af moet wijzen? Nee, zeer zeker niet. Ik zou ervoor zijn om in ieder geval in gesprek te gaan en te blijven over dit onderwerp, en ik denk dat die mogelijkheid ergens ook wel echt moet blijven bestaan.
Tot slot, ik heb Aurelia persoonlijk gekend in mijn tijd dat ik bij de LSZ werkte. Inhoudelijk over Aurelia en hoe zij dit nu heeft gedaan? Ik vind het nogal wat. Waarom? Omdat er een heel mediacircus van wordt gemaakt wat mijn inziens geen recht doet aan het lijden. Euthanasie bij psychische problematiek wordt zo geromantiseerd en wordt neergezet als dé oplossing. En - ik ben me ervan bewust dat ik mij nu in de gevarenzone bevind, maar zeg het toch - voor mijn gevoel speelt er in de manier waarop ze dit gedaan heeft ook een enorme aandachtsbehoefte in mee. En ja, die veroordeel ik. Waarom? Omdat er nu een heel naar en vertekend beeld neergezet wordt van psychisch lijden en euthanasie. Had dit anders gekund? Ja. Begrijp ik dat Aurelia kiest voor euthanasie? Ja. Is dat aandacht? Nee. Maar de manier waarop ze dit heeft aangepakt vind ik eerder stigmabevorderend dan stigmadoorbrekend.
1. Wanneer is iemand uitbehandeld en mag je als hulpverlener de hoop, lees alle hoop, opgeven?
2. Wie ben jij als hulpverlener om te bepalen dat iemand alle mogelijke behandelingen moet proberen? En als iemand redelijkerwijs bijna alle behandelmethoden heeft geprobeerd, mag je dan van iemand verwachten/ergo iemand verplichten om zeer ingrijpende maatregelen als ECT/DBC/psychochirurgie nog aan te gaan? Hoe menswaardig is dat? En voor wie?
En die twee vraagstellingen zijn wat mij betreft continu met elkaar in tweestrijd. En daar is geen eenduidig antwoord op. Maar dat is het bij lichamelijke aandoeningen wat mij betreft net zo goed. Arts A zou willen dat iemand alle behandelingsopties probeert om te rekken terwijl arts B er begrip voor heeft wanneer iemand vind dat het genoeg is geweest. Wat maakt dat het bij psychische problemen anders ligt? En wie bepaalt de grens? Ligt die bij 5 jaar, 10 jaar, 30 jaar? En nogmaals, mag je iemand dwingen om dat allemaal aan te gaan?
Bij mij hebben ze het destijds compleet verkeerd aangepakt. Ik was 15, depressief en suïcidaal. Ze hadden nog nooit iemand gezien met zo'n sterke persisterende doodswens. Ik zou uitbehandeld zijn en nooit meer uit de klinische psychiatrie komen. De grap was echter... Dat ik nog geen behandeling had gehad. 10 gesprekken in de tweede lijn en ik zat op crisisopname, maar...dat was geen behandeling werd mij ook vertelt. Neem ik het ze achteraf kwalijk dat ze mij dat traject in hebben gepraat? Jazeker. Het is nogal wat om dat iemand van 15 te vertellen. De boodschap luidt dan namelijk indirect: Je hebt gelijk, wij denken ook dat jij beter dood kunt zijn. En dat is pittig. Niet alleen als vijftienjarige, maar ook als veertigjarige. Als hulpverlener sta je aan de kant van de hoop, ook wanneer de client dat niet ziet. Betekent het dat je euthanasie daarom per definitie af moet wijzen? Nee, zeer zeker niet. Ik zou ervoor zijn om in ieder geval in gesprek te gaan en te blijven over dit onderwerp, en ik denk dat die mogelijkheid ergens ook wel echt moet blijven bestaan.
Tot slot, ik heb Aurelia persoonlijk gekend in mijn tijd dat ik bij de LSZ werkte. Inhoudelijk over Aurelia en hoe zij dit nu heeft gedaan? Ik vind het nogal wat. Waarom? Omdat er een heel mediacircus van wordt gemaakt wat mijn inziens geen recht doet aan het lijden. Euthanasie bij psychische problematiek wordt zo geromantiseerd en wordt neergezet als dé oplossing. En - ik ben me ervan bewust dat ik mij nu in de gevarenzone bevind, maar zeg het toch - voor mijn gevoel speelt er in de manier waarop ze dit gedaan heeft ook een enorme aandachtsbehoefte in mee. En ja, die veroordeel ik. Waarom? Omdat er nu een heel naar en vertekend beeld neergezet wordt van psychisch lijden en euthanasie. Had dit anders gekund? Ja. Begrijp ik dat Aurelia kiest voor euthanasie? Ja. Is dat aandacht? Nee. Maar de manier waarop ze dit heeft aangepakt vind ik eerder stigmabevorderend dan stigmadoorbrekend.