22-11-2016, 17:04:13
Mijn moeder kwam er achter op een moment dat ik er nog niet aan toe was om het met haar te delen, uit angst voor haar reactie.
Die angst bleek ongegrond want ze ging er heel chill mee om:
niet dwingen om verwondingen te zien maar veel vragen stellen, soms lastige vragen maar zonder oordeel oid.
In een later stadium maakte ze soms een opmerking als 'hé, het gaat beter he?' of 'volgens mij gaat het niet zo lekker, wil je er wat over kwijt?'.
Natuurlijk uitte ze haar zorgen ook heus wel eens, maar niet zo van 'weet je wel wat je ons aandoet?!', eerder een 'wat jammer dat je dit nodig hebt, dat je er niet over kan praten met mij/ons, doe je wel voorzichtig?'.
Het werd zeg maar bespreekbaar gemaakt zonder dat de nadruk er heel erg op gelegd werd en er werden af en toe gewoon grapjes gemaakt (en nu nog).
Pfff, merk dat ik het niet heel goed onder woorden kan brengen maar bovenstaande dekt de lading van wat ik probeer te omschrijven wel aardig.
Die angst bleek ongegrond want ze ging er heel chill mee om:
niet dwingen om verwondingen te zien maar veel vragen stellen, soms lastige vragen maar zonder oordeel oid.
In een later stadium maakte ze soms een opmerking als 'hé, het gaat beter he?' of 'volgens mij gaat het niet zo lekker, wil je er wat over kwijt?'.
Natuurlijk uitte ze haar zorgen ook heus wel eens, maar niet zo van 'weet je wel wat je ons aandoet?!', eerder een 'wat jammer dat je dit nodig hebt, dat je er niet over kan praten met mij/ons, doe je wel voorzichtig?'.
Het werd zeg maar bespreekbaar gemaakt zonder dat de nadruk er heel erg op gelegd werd en er werden af en toe gewoon grapjes gemaakt (en nu nog).
Pfff, merk dat ik het niet heel goed onder woorden kan brengen maar bovenstaande dekt de lading van wat ik probeer te omschrijven wel aardig.