Euthanasie omwille van psychisch lijden.

[Eufonie]

Ik had gisteren een goed gesprek met iemand over de term "uitbehandeld."

Wanneer ben je uitbehandeld? Als je alle behandelingen heb gehad? Ook de alternatieve behandelingen? Alle pillen op de wereld? Als je bent neergeschoten en ze zijn je aan het reanimeren en je gaat niet ademen en je hartslag is 0, dan ben je uitbehandeld. Dan ga je dood.
Maar bij psychisch lijden dan? Hoe zit dat dan?

Persoonlijk denk ik dat je de term 'uitbehandeld' zowel rationeel (of beter, klinisch) als emotioneel (of beter, persoonlijk) kan definiëren. Ter illustratie; we nemen een individu met een beginnend stadium van (ernstige) dementie. Vanuit rationeel perspectief kan men stellen dat je nog niet volledig uitbehandeld bent. Immers, er zijn allerhande dingen om de groei van dementie op z'n minst te remmen. Anderzijds kan je op rationeel vlak stellen dat de persoon al uitbehandeld; er is immers (nog) geen geneesmiddel.

Aan de andere kant is de emotionele afweging vaak ook door angst, zelfkennis, uitzichtloosheid en persoonlijke definitie van een 'fijn leven' beïnvloed. Wil je inderdaad compleet dement en incontinent langzaam sterven in de hoop dat je ooit beter wordt? Kan jij jezelf als gelukkig zien met een eerdere mate van dementie welke alleen maar toeneemt.

Uiteindelijk ben je zelf regisseur van je eigen leven; ook betreffende je einde. Er is een moment, mijns inziens, dat de emotionele en rationele 'lijnen' elkaar kruisen tot een punt dat je ook rationeel kan stellen dat iemand uitbehandeld is.

Neem de casus van de openingspost: enerzijds heeft iemand op emotioneel vlak duidelijk de keuze dood te willen, zichzelf geen toekomst kan gunnen en elke dag als lijden beschouwd. Al meer dan 8 jaar lang. Eigenlijk is de emotionele keuze hier ook al rationeel geworden. Daarbij, moet je letterlijk elke therapie tot aan elektroshocktherapie en elke medicatie welke je in feite doet depersonaliseren? In de TBS wordt er gemiddeld gesteld dat effectieve behandeling maximaal 7-8 jaar is. Is de patiënt dan nog niet uitbehandeld of voldoende verbetert gaat de focus naar verblijf opeen long stay afdeling. Wil je dat? De rest van je leven.

Daar komt dan het kruispunt; de emotionele doodswens wordt rationeel, en vanuit klinisch perspectief is kans op verbetering laat staan genezing nihil. Daar is een punt waar je de mogelijkheid moet kunnen hebben om, even de vergelijking voort te zetten, te stellen; ik hoef de long stay niet, ik wil vrij en verlost zijn. Dat is haar keuze geweest en ik ben blij dat ze die heeft mogen krijgen.