Euthanasie omwille van psychisch lijden.

[mamiielariie]

Ze schijft hier onder een een andere naam maar op haar fb pagina geeft ze aan dat ze het zelf is. Ik vind het knap van haar om die beslissing te nemen. Ze is hier volgens mij ook al eerder lid geweest en heeft een boek uitgebracht.


https://www.rtlnieuws.nl/nederland/sarah...rdige-dood

[Mockingbird]

Klopt, ze is hier destijds lid geweest onder de naam Schrijfgodin.

[mamiielariie]

Klopt, ze is hier destijds lid geweest onder de naam Schrijfgodin.

Inderdaad, ik volg haar nu op haar facebook verder. En vind dit een moedige beslissing

[Ernie]

Ik weet het niet hoor, hoe kan je na 10 jaar de hoop opgeven. Sommige mensen zijn al 30 jaar in behandeling en geven het niet op. Ik vind dit lastig!

[sweetdreams92]

Maar ja, dat is het misschien ook wel, ze heeft geen hoop meer. Ze kan geen therapie meer aangaan (of is in elk geval wat ik las afgewezen voor een interne behandeling omdat het allemaal te complex was) en het lijkt me logisch en invoelbaar dat het een keer klaar is. Dat is ook lastig maar het verschil zit misschien in dat sommige mensen altijd hoop blijven houden op verandering/verbetering en daarvoor vechten en andere mensen die hoop niet hebben, wel proberen te vechten maar het op een gegeven moment niet meer trekken en ik vind zoiets dan eigenlijk wel mooier om te lezen en vind ik dat fijner voor haarzelf en haar omgeving dan iemand die op een andere manier een eind aan zijn/haar leven maakt. Ik vind dat waar iemand het recht heeft op euthanasie wanneer hij/zij lijdt aan een uitzichtloos en ondragelijk lijden vanwege een lichamelijke ziekte dit ook zo moet kunnen voor iemand die dat psychisch ervaart. Ondanks dat dat onderscheid misschien moeilijker te maken is, ondanks dat het misschien lastig is omdat iemand wel lichamelijk gezond is oid...

[deirdraih]

Ik ken Aurelia via hier, echt jaren geleden. Volg haar ook. Vind het alleen maar moedig. Op is op.

[Noran]

https://www.rtlnieuws.nl/gezondheid/dood...r-oplappen

[Hondje]

Hier in deze streek is het helemaal nog niet aanvaard. De ouders van overleden vriendin hebben er alles aangedaan om euthanasie aanvaardbaar te maken voor artsen maar blijkbaar kan het hier niet.

[Gloeilamp]

Ik merk dat het echt een enorme mediacircus aan het worden is en ik vind het jammer op wat voor manier euthanasie bij psychisch lijden nu wordt belicht. Het komt op mij over als een heel emotioneel drama. En natuurlijk is dit ook een hele moeilijke en zware beslissing voor haarzelf en voor haar omgeving, maar de manier waarop het op facebook wordt gegooid vind ik bijna tenenkrommend.

Daarbij spelen er ook nog fikse discussies en zijn er zelfs petities opgezet:
https://cip.nl/66340-sara-29-kiest-voor-...mtc=237428
http://www.citizengo.org/nl/lf/149260-ee...d=44781573

[Kipje]

Alsof een petitie zal helpen. :/
Ik snap wat ze proberen te doen maar ik snap Aurelia ook heel goed. En ik vind het jammer dat zoveel mensen moeilijk doen over een zelfgekozen dood. Dat is toch haar keuze? Haar leven, haar dood. Laat haar gaan als ze er aan toe is.
Wie zijn wij om te zeggen dat iemand niet dood mag? En dan heb ik het niet alleen over ondraaglijk psychisch lijden maar ook mensen die oud zijn en klaar zijn met leven, die niet verder af willen takelen voor ze aan hun einde komen.

[Juniper]

Ik heb Aurelia vanaf de zijlijn via Facebook en media gevolgd en vind het fijn voor haar dat haar keuze gerespecteerd wordt en dat ze euthanasie kan krijgen. Ik weet dat ze al jarenlang lijdt en niet meer verder wil.

Alle media-aandacht vind ik erg dubbel. Het is een persoonlijke keuze en deels begrijp ik dat het doel is om een hoopvolle boodschap te geven, dat euthanasie mogelijk is ook als je psychisch lijdt en jong bent. Ik vind die boodschap ook gevaarlijk. Gaat het mensen niet juist aanmoedigen om niet meer te willen leven? Terwijl er nog hoop en kansen zijn waar iemand zich daardoor niet meer op focust? Ik ben persoonlijk meer voor de boodschap dat behandeling mogelijk is en dat het ook vanuit zwaar lijden mogelijk is om een mooi leven op te bouwen. Dat dat voor een aantal mensen misschien niet geldt snap ik, maar is dat iets om aan iedereen bekend te maken en om euthanasie zo als oplossing neer te zetten?

[Ernie]

Ik had gisteren een goed gesprek met iemand over de term "uitbehandeld."

Wanneer ben je uitbehandeld? Als je alle behandelingen heb gehad? Ook de alternatieve behandelingen? Alle pillen op de wereld? Als je bent neergeschoten en ze zijn je aan het reanimeren en je gaat niet ademen en je hartslag is 0, dan ben je uitbehandeld. Dan ga je dood.
Maar bij psychisch lijden dan? Hoe zit dat dan?

[broken]

Ik had gisteren een goed gesprek met iemand over de term "uitbehandeld."

Wanneer ben je uitbehandeld? Als je alle behandelingen heb gehad? Ook de alternatieve behandelingen? Alle pillen op de wereld? Als je bent neergeschoten en ze zijn je aan het reanimeren en je gaat niet ademen en je hartslag is 0, dan ben je uitbehandeld. Dan ga je dood.
Maar bij psychisch lijden dan? Hoe zit dat dan?

Hier ben ik het mee eens. ik weet ook niet heel goed wat ik hier van moet vinden. ik vind het wel goed dat de mogelijkheid is, maar toch vind ik het wel heel dubbel.

[Eufonie]

Ik had gisteren een goed gesprek met iemand over de term "uitbehandeld."

Wanneer ben je uitbehandeld? Als je alle behandelingen heb gehad? Ook de alternatieve behandelingen? Alle pillen op de wereld? Als je bent neergeschoten en ze zijn je aan het reanimeren en je gaat niet ademen en je hartslag is 0, dan ben je uitbehandeld. Dan ga je dood.
Maar bij psychisch lijden dan? Hoe zit dat dan?

Persoonlijk denk ik dat je de term 'uitbehandeld' zowel rationeel (of beter, klinisch) als emotioneel (of beter, persoonlijk) kan definiëren. Ter illustratie; we nemen een individu met een beginnend stadium van (ernstige) dementie. Vanuit rationeel perspectief kan men stellen dat je nog niet volledig uitbehandeld bent. Immers, er zijn allerhande dingen om de groei van dementie op z'n minst te remmen. Anderzijds kan je op rationeel vlak stellen dat de persoon al uitbehandeld; er is immers (nog) geen geneesmiddel.

Aan de andere kant is de emotionele afweging vaak ook door angst, zelfkennis, uitzichtloosheid en persoonlijke definitie van een 'fijn leven' beïnvloed. Wil je inderdaad compleet dement en incontinent langzaam sterven in de hoop dat je ooit beter wordt? Kan jij jezelf als gelukkig zien met een eerdere mate van dementie welke alleen maar toeneemt.

Uiteindelijk ben je zelf regisseur van je eigen leven; ook betreffende je einde. Er is een moment, mijns inziens, dat de emotionele en rationele 'lijnen' elkaar kruisen tot een punt dat je ook rationeel kan stellen dat iemand uitbehandeld is.

Neem de casus van de openingspost: enerzijds heeft iemand op emotioneel vlak duidelijk de keuze dood te willen, zichzelf geen toekomst kan gunnen en elke dag als lijden beschouwd. Al meer dan 8 jaar lang. Eigenlijk is de emotionele keuze hier ook al rationeel geworden. Daarbij, moet je letterlijk elke therapie tot aan elektroshocktherapie en elke medicatie welke je in feite doet depersonaliseren? In de TBS wordt er gemiddeld gesteld dat effectieve behandeling maximaal 7-8 jaar is. Is de patiënt dan nog niet uitbehandeld of voldoende verbetert gaat de focus naar verblijf opeen long stay afdeling. Wil je dat? De rest van je leven.

Daar komt dan het kruispunt; de emotionele doodswens wordt rationeel, en vanuit klinisch perspectief is kans op verbetering laat staan genezing nihil. Daar is een punt waar je de mogelijkheid moet kunnen hebben om, even de vergelijking voort te zetten, te stellen; ik hoef de long stay niet, ik wil vrij en verlost zijn. Dat is haar keuze geweest en ik ben blij dat ze die heeft mogen krijgen.

[Ernie]

Nouja, niks mis met elektroshocktherapie, ik ken iemand die dat gedaan heeft en die is er aardig van opgelapt. Maar goed, daar gaat het nu niet om.


Ik heb een aparte kijk als het gaat om door gaan en dood willen.

Als je jezelf als teveel beschouwt op deze wereld en dood wilt, doe het dan gewoon. Als je leven toch al zo slecht is, waarom maak je jezelf dan niet dood? Waarom moet je daar anderen in betrekken en zo'n heel traject ingaan? Als je dood wilt dan kan je dat toch ook zelf doen?

Maar dan, dan ben je dood, en dan? Dan kan je toch beter een ongelukkig leven hebben maar weten hoe het is en je daarbij neerleggen, dan jezelf doodmaken en dan totaal niet weten wat je te wachten staat. Niemand die zich kan voorbereiden op de dood. Je bent dood; en nu?

Het zegt al wat dat haar vader niet bij haar overlijden wil zijn. Je eigen vader die zegt dat het te pijnlijk is om zijn kind te zien sterven. "Oké, dan doe ik het wel zonder jou!" Dat doe je toch niet...



Ouderen euthanaseren omdat ze een "voltooid" leven hebben, dat moeten ze verbieden. Het zal niet lang meer duren voordat moeke in het verzorgingstehuis een spuitje krijgt omdat ze niet meer vooruit zal gaan. Scheelt in ieder geval in de portemonnee van de kinderen, want moeders hoeft nu niet meer elke maand te betalen voor de verzorging die ze nodig heeft....

Dementie is toch ook heel wat anders dan niet zo goed in je vel zitten en dood willen?

[Reza]

Ik heb zelf ook bij de euthanasie kliniek gelopen, maar ik heb het traject 'on hold' gezet, omdat ik mij er niet bij neer kon leggen dat ik 'uitbehandeld' was. Naast medicatie en dwangopnames (tellen ze ook mee) had ik enkel vaardigheidstrainingen gehad. Jaren geknokt om stabiel te worden want dan pas zou een behandeling mogelijk zijn en dan ben je stabiel en is er niets mogelijk.

Zodra de GGZ je 'complex' noemt is mijn ervaring dat je tegen muren aanloopt. In theorie is er een heel scala aan behandelingen, maar in de praktijk kom je nergens voor in aanmerking. Ik weet nu waarom ik jaren terug al uitbehandeld was, maar begrijpen doe ik het niet en mijn inziens gaat er hier ook iets mis in de GGZ.

[Mockingbird]

Ik merk dat ik er wel wat over kwijt wil, maar nu even niet de juiste woorden kan vinden. Mij hebben ze bij de GGZ op mijn 15e ook een euthanasietraject in gepraat waarbij ik een paar gesprekken heb gehad met 2 onafhankelijke artsen. Doordat ik op een gegeven moment weg moest bij die instelling is dat uiteindelijk niet doorgegaan wat tevens de reden is dat ik hier 10 jaar later nog levend zit. Denk dat dat ook de reden is dat de discussie over euthanasie in de psychiatrie mij zo raakt. Ik ken namelijk genoeg mensen waarbij het mogelijk wel passend zou zijn geweest. Voor mij zijn er twee vragen die continu met elkaar in strijd zijn;
1. Wanneer is iemand uitbehandeld en mag je als hulpverlener de hoop, lees alle hoop, opgeven?
2. Wie ben jij als hulpverlener om te bepalen dat iemand alle mogelijke behandelingen moet proberen? En als iemand redelijkerwijs bijna alle behandelmethoden heeft geprobeerd, mag je dan van iemand verwachten/ergo iemand verplichten om zeer ingrijpende maatregelen als ECT/DBC/psychochirurgie nog aan te gaan? Hoe menswaardig is dat? En voor wie?
En die twee vraagstellingen zijn wat mij betreft continu met elkaar in tweestrijd. En daar is geen eenduidig antwoord op. Maar dat is het bij lichamelijke aandoeningen wat mij betreft net zo goed. Arts A zou willen dat iemand alle behandelingsopties probeert om te rekken terwijl arts B er begrip voor heeft wanneer iemand vind dat het genoeg is geweest. Wat maakt dat het bij psychische problemen anders ligt? En wie bepaalt de grens? Ligt die bij 5 jaar, 10 jaar, 30 jaar? En nogmaals, mag je iemand dwingen om dat allemaal aan te gaan?

Bij mij hebben ze het destijds compleet verkeerd aangepakt. Ik was 15, depressief en suïcidaal. Ze hadden nog nooit iemand gezien met zo'n sterke persisterende doodswens. Ik zou uitbehandeld zijn en nooit meer uit de klinische psychiatrie komen. De grap was echter... Dat ik nog geen behandeling had gehad. 10 gesprekken in de tweede lijn en ik zat op crisisopname, maar...dat was geen behandeling werd mij ook vertelt. Neem ik het ze achteraf kwalijk dat ze mij dat traject in hebben gepraat? Jazeker. Het is nogal wat om dat iemand van 15 te vertellen. De boodschap luidt dan namelijk indirect: Je hebt gelijk, wij denken ook dat jij beter dood kunt zijn. En dat is pittig. Niet alleen als vijftienjarige, maar ook als veertigjarige. Als hulpverlener sta je aan de kant van de hoop, ook wanneer de client dat niet ziet. Betekent het dat je euthanasie daarom per definitie af moet wijzen? Nee, zeer zeker niet. Ik zou ervoor zijn om in ieder geval in gesprek te gaan en te blijven over dit onderwerp, en ik denk dat die mogelijkheid ergens ook wel echt moet blijven bestaan.

Tot slot, ik heb Aurelia persoonlijk gekend in mijn tijd dat ik bij de LSZ werkte. Inhoudelijk over Aurelia en hoe zij dit nu heeft gedaan? Ik vind het nogal wat. Waarom? Omdat er een heel mediacircus van wordt gemaakt wat mijn inziens geen recht doet aan het lijden. Euthanasie bij psychische problematiek wordt zo geromantiseerd en wordt neergezet als dé oplossing. En - ik ben me ervan bewust dat ik mij nu in de gevarenzone bevind, maar zeg het toch - voor mijn gevoel speelt er in de manier waarop ze dit gedaan heeft ook een enorme aandachtsbehoefte in mee. En ja, die veroordeel ik. Waarom? Omdat er nu een heel naar en vertekend beeld neergezet wordt van psychisch lijden en euthanasie. Had dit anders gekund? Ja. Begrijp ik dat Aurelia kiest voor euthanasie? Ja. Is dat aandacht? Nee. Maar de manier waarop ze dit heeft aangepakt vind ik eerder stigmabevorderend dan stigmadoorbrekend.

[Melike]

Even als korte reactie op jou Mb:

Dat ze jou dat op je 15e aangepraat hebben is echt verschrikkelijk. Ik vind sowieso nóóit dat een behandelaar, of het nou in de psychische of somatische zorg is, degene mag zijn die euthanasie oppert. En er ook niet meteen mee moet instemmen, maar begripvol moet doorgraven of het echt de enige optie is.

[Roos]

Ik sta hier ook heel dubbel in. Voor mij zou het absoluut geen optie zijn, en ik kan ook moeilijk begrijpen dat het wél een optie wordt. Wat Aurelia heeft gedaan vind ik moedig, en ik snap dat het voor haar de enige uitweg was. De media-aandacht eromheen vind ik dubbel. Enerzijds denk ik dat het wel een zeker doel dient, anderzijds denk ik weer dat dit hele mediacircus niet nodig was geweest.
Ik weet het dus niet zo goed, maar het heeft me zeker wel geraakt en aan het denken gezet.

[Leesbeest]

Ik vind het ook heel moeilijk passend te reageren, vooral door eigen ervaringen (wat MB al zegt).

Maar dat mediacircus... Het past wel bij hoe Aurelia was. Ze heeft zich de laatste maanden enorm hard gemaakt voor psychische euthanasie en het is haar manier om iets te doen wat achterblijft. Ik zou er zelf niet voor kiezen, zowel de euthanasie als het mediacircus, maar ik vind wel dat ik haar daarin mag accepteren.

Het blijft een lastig onderwerp...

[sweetdreams92]

Ik heb een aparte kijk als het gaat om door gaan en dood willen.

Als je jezelf als teveel beschouwt op deze wereld en dood wilt, doe het dan gewoon. Als je leven toch al zo slecht is, waarom maak je jezelf dan niet dood? Waarom moet je daar anderen in betrekken en zo'n heel traject ingaan? Als je dood wilt dan kan je dat toch ook zelf doen?

Maar dan, dan ben je dood, en dan? Dan kan je toch beter een ongelukkig leven hebben maar weten hoe het is en je daarbij neerleggen, dan jezelf doodmaken en dan totaal niet weten wat je te wachten staat. Niemand die zich kan voorbereiden op de dood. Je bent dood; en nu?

Het zegt al wat dat haar vader niet bij haar overlijden wil zijn. Je eigen vader die zegt dat het te pijnlijk is om zijn kind te zien sterven. "Oké, dan doe ik het wel zonder jou!" Dat doe je toch niet...

Ouderen euthanaseren omdat ze een "voltooid" leven hebben, dat moeten ze verbieden. Het zal niet lang meer duren voordat moeke in het verzorgingstehuis een spuitje krijgt omdat ze niet meer vooruit zal gaan. Scheelt in ieder geval in de portemonnee van de kinderen, want moeders hoeft nu niet meer elke maand te betalen voor de verzorging die ze nodig heeft....

Dementie is toch ook heel wat anders dan niet zo goed in je vel zitten en dood willen?

Ik wil hier toch graag even op reageren omdat ik merk dat je reactie me op de een of andere manier best veel doet en een beetje dwars zit. Misschien trek ik het me te persoonlijk aan hoor, in dat geval alvast mijn excuses maar nou ja.

Allereerst snap ik jouw kijk op dood zijn, het onbekende en dat dat onbekender en dus 'enger' is dan een ongelukkig leven en ik denk dat dat ook een reden is waarom veel mensen geen suïcide plegen of ongelukkig verder leven. Ikzelf heb gelukkig altijd wel hoop gehouden dat het beter zou gaan, leefbaarder zou worden, en daardoor altijd voorkomen dat ik er echt een einde aan zou maken (ik liet mezelf opnemen als ik merkte dat ik het niet meer trok).

Wat ik echter heel erg pijnlijk en lastig vind in jouw reactie is je statement dat als je jezelf teveel vindt en je dood wil je dan maar gewoon suïcide moet plegen en zo'n traject onzin is. Ik vind dat best een heftig statement, en tuurlijk een ieder mag zijn/haar eigen mening hebben maar vanwege de volgende aspecten vind ik dat best ver gaan, wat je zegt. Enerzijds vind ik dat je op deze manier een soort van impliceert dat als iemand zichzelf teveel vindt en dood wil dan maar 'gewoon' suïcide moet plegen. Iets wat bij mij in elk geval heel hard binnenkomt. Ik heb jarenlang discussies met mezelf gevoerd over teveel zijn om te blijven leven maar ook mensen lastig vallen met mijn eventuele onaangekondigde dood. Het is geen kwestie van 'maar gewoon' jezelf suïcideren. En anderzijds vind ik het heel rot dat je dan anderen betrekt in zo'n traject. Ja het is heftig voor je omgeving maar verdient niet iedereen een waardige dood? Ik vind van wel. Je hebt geen keuze in wanneer, waar en hoe je geboren wordt. In het begin van je leven heb je op veel plekken geen keuzes waardoor je leven misschien wel onwijs uitzichtloos is. Als er teveel problemen spelen, lichamelijk dan wel psychisch, dan vind ik echt dat iemand daar een eigen keuze in mag maken en een waardige dood verdient zoals hij/zij dat zelf wil. En niet dat iemand dan op een nare manier op zijn/haar einde moet komen. Bovendien lijkt me dat zo'n traject, hoe heftig ook voor de omgeving, nog altijd minder beladen is dan iemand die 'ineens' weg is, als je het dan hebt over mensen lastig vallen, misschien val je daar dan mensen mee lastig (hoewel ik ook dat een rot statement vind omdat ik me echt kan indenken dat het leven uitzichtloos voelt). Je leeft, mijn inziens, niet voor de rest van de wereld, zelfs niet voor je ouders, je leeft voor jezelf en gaat dood voor jezelf. Je leeft en houdt rekening met de mensen om je heen maar het is jouw leven en jouw leven draait om jou en niet om de rest van de wereld, daar hou je rekening mee zoveel als je kan maar niet dusdanig veel dat je eigen leven er compleet door vergald wordt. Maar goed, dat vind ik en nogmaals er zit bij mij waarschijnlijk een hele hoop gevoel vanuit andere en eerdere situaties.

Verder zeg je dat ouderen euthaniseren verboden moet worden volgens jou, ook dit vind ik grof gesteld. Als je klaar bent met het leven en je geen zinnig leven meer kan leiden, dan is dat de keuze van iemand zelf. Sowieso zijn dit dingen die je zelf als persoon moet/mag vastleggen en waar je omgeving geen inspraak op heeft. Het is niet zo dat iemand in een verzorgingstehuis zomaar 'een spuitje' krijgt omdat hij/zij dement is. Mensen moeten echter langer zelfstandig wonen, zijn onwijs eenzaam en ja dat zijn dingen waar ook (vooral) iets aan gedaan moet worden. Maar ik heb gezien met mijn opa en oma dat het genoeg was, al jarenlang. En toen mijn oma overleed heeft mijn opa nog twee weken onwijs moeten lijden omdat hij niet meer wilde maar moest, er was geen oplossing. Hij was dement, ja, maar voor mijn oma overleed had hij levenslust, wilde hij leven en toen mijn oma overleed wilde hij niet meer. Het heeft mij zo veel pijn gedaan om te zien en te horen dat hij niet meer wilde, hij was niet meer de man die hij altijd geweest is, hij was op. En dat zei hij zelf ook meerdere malen, en ja, in zo'n geval, als het op is, dan mag iemand van mij een waardig(er) einde krijgen door euthenasie. Maar dat moet goed begeleidt en gemonitord worden.