hoi allemaal,

hebben jullie ook wel eens het idee dat niemand jou zelfbeschadiging begrijpt? of het niet wil begrijpen?
die momenten dat je duidelijk laat zien, dat het niet goed met je gaat. maar iedereen negeert het? en ze vragen niet hoe het met je gaat of wat er aan de hand is? ik vind het verschrikkelijk. er zijn echt veel mensen die zichzelf pijn doen voor aandacht. maar voor zoveel mensen gaat het veel dieper en duisterder. met wat voor een gevoel word je achtergelaten als je jezelf beschadigd, op het randje van zelfmoord zit en niemand naar je luistert? of zelfs gewoon wegloopt terwijl ze aan je gezicht en aan je ogen kunnen zien, dat je hulp nodig hebt. ik vind dat er meer naar zelfbeschadiging en zelfmoord gedachtens/pogingen moet worden gekeken. en dat het bij iedereen zorgvuldig word uitgezocht. er zit meer achter zelfbaschadigend gedrag dan alleen een depressie. hoewel dat ook weer ergens vandaan komt. er zijn redenen. iedereen asjeblieft, wees eerlijk over je leven naar hulpverlening! ze kunnen je helpen als je eerlijk en gemotiveerd bent om het allemaal te stoppen! als iemand ergens over wil praten, of hulp nodig heeft.. ik ben hier. ik ben al een behoorlijke tijd aan het dealen met zelfbeschadiging, een eetstoornis, depressie, zelfmoordgedachten/pogingen, gedachtens en gevoelens.
ik wil iedereen helpen!

love,
Naomi

Ik was laatst aan de klets met Juniper, en zij vertelde me dat ze trainingen gaat geven. Supervet natuurlijk! Nu dacht ik, waarom zou ik dat niet op het forum neerzetten? Wat meer reclame kan nooit verkeerd zijn, aangezien ik 100% achter haar kundigheid sta.



Voor zover ik van haar heb begrepen gaat de training over het weer leren zorgen voor jezelf. Hoe ga je om met je (beschadigde) lijf en hoe zorg je dat je, ondanks de bagage die je met je meedraagt, de balans kan vinden in je dagelijks functioneren.
Het fijne aan deze training is dat dit niet alleen gericht is op mensen die automutileren, maar ook wanneer je bijvoorbeeld een eetstoornis of andere problematiek hebt waardoor je een vertekend zelfbeeld hebt ben je van harte welkom.



In een persoonlijke, ondersteunende, omgeving ga je aan de slag met het vergroten van jouw eigen regie over je leven. Het wordt geen praatgroep, je gaat actief aan de slag met jezelf en je emoties, met onze steun en die van je groepsgenoten.

Zelfbeschadiging is in onze ogen een uiting van een behoefte die niet herkend en/of erkend wordt. Tijdens de groepen is de aandacht niet gericht op je beschadigingen, maar op de gedachten- en gedragspatronen die hiertoe leiden. De oefeningen zijn veelal gericht op het herkennen van je échte, onderliggende behoeftes. Soms zijn die klein, maar ze kunnen grote gevolgen hebben als je ze geen aandacht geeft, als je ze niet herkent, negeert of wegmaakt. Pas als een behoefte adequaat vervuld is ontstaat er weer rust in je systeem.

Wie ben jij?
Je beschadigt jezelf of hebt dit gedaan (denk aan zelfverwonding, eetstoornissen, etc.).
Je wilt zo graag tot verandering komen dat je, binnen je eigen grenzen, spannende en soms confronterende oefeningen aan wilt gaan. Je bent bereid om (te leren) verantwoording te nemen voor jezelf en jouw leven.




Denk je nou, dit klinkt fantastisch, dan kan je mailen naar dit adres: groeienisveranderen@gmail.com
Wanneer je je hebt aangemeld krijg je een aanmeldingsformulier toegezonden.

Je kan ook naar de kennismakingsdag gaan en dan op basis daarvan beslissen of je je wilt aanmelden.



Meer informatie vind je hier: http://meizorg.nl/lotgenoten/
Of hier: https://www.facebook.com/MeiZorg/posts/487210424965554
De blogs vind je hier: http://meizorg.nl/blog/
En jaja, sinds kort ook te vinden op Insta: Meizorg




Meer informatie over de gestaltherapeut die dit samen met Meike (Juniper) doet kan je hier vinden:
http://www.gestaltwerk.biz/Door-wie.html





De trainingen vinden plaats in Tilburg, op loopafstand van het station.
Introductieworkshop: zondag 3 september, 10:30 – 16:00
1e trainingstraject: vanaf maandag 18 september van 13.30 – 16:30 elke week, 9 bijeenkomsten
2e trainingstraject: vanaf maandag 4 december van 13:30 – 16:30 om de week, 13 bijeenkomsten
Na het eerste trainingstraject beslis je of je verder wilt gaan met het tweede trainingstraject. De laatste bijeenkomst is op maandag 11 juni 2018.

To the bone is een film over een meisje met anorexia, staat nu nieuw op netflix en er is best wel wat aandacht voor. Het gaat niet direct over zelfbeschadiging, maar wel over eetproblemen en zelfdestructief gedrag.. Wie van jullie heeft de film gezien en wie gaat hem vooral niet zien? En wat vond je ervan?

Themadag zelfzorg Enschede

Op donderdag 10 augustus organiseren Nicole van ZEBRA Voorlichting en forummer Juniper van MeiZorg samen een middag die in het teken staat van zelfzorg. Voor veel mensen is zelfzorg een uitdaging, voor mensen die zichzelf beschadigen of beschadigd hebben is dit een nog grotere uitdaging dan voor anderen. Daarom staat deze dag in het teken van goed zorgen voor jezelf.
Op deze dag organiseren we diverse workshops: een gespreksgroep, een workshop bullet journal, een creatieve workshop, een workshop wondzorg en een yogaworkshop. Daarnaast is er natuurlijk ruimte om te relaxen, koffie of thee te drinken en ervaringen uit te wisselen met andere deelnemers.

Wanneer: donderdag 10 augustus van 13.30 tot 17.00u
Waar: bij Zebra Enschede (boulevard 1945 nr 3)
Kosten: we vragen een bijdrage voor koffie, thee en materialen van 5 euro, geeft dit voor jou problemen? Laat het dan even weten, dan zoeken we samen naar een oplossing.

Aanmelden: via een mail naar info@zebravoorlichting.nl of meike.meizorg@gmail.com je ontvangt dan een inschrijfformulier waarop je een keuze kunt maken voor de workshops!

Groetjes namens Zebra Voorlichting & Meizorg

Sabine (sabb), Marijke, Meike (juniper) en Nicole

Vandaag hebben LSZ-ers Iris, Marloes en Saskia meegedaan aan Last Man Standing. Ze hebben zes uur lang op een paal gestaan om geld in te zamelen en om aandacht te vragen voor de lange wachtlijsten binnen de GGZ.

Quote:De actie, ‘Last Man Standing’, is georganiseerd door MIND, een organisatie van en voor mensen die te maken hebben met psychische problemen. Om aandacht te vragen voor de lange wachtlijsten en de gevolgen daarvan, gaan meer dan honderd mensen op 24 juni zes uur lang op een paal van twintig bij twintig centimeter staan in het Markermeer. Die palen staan symbool voor hoe moeilijk het is hoop te houden als je lang op een wachtlijst staat.

Een tijdje geleden kregen wij deze oproep binnen.
Als je mee wilt doen, of nog vragen hebt dan kan je mailen naar stichting@zelfbeschadiging.nl en dan brengen wij je in contact met Angel.

Quote:Goedemorgen, mevrouw/ meneer,

Ik ben van plan om een benefiet gala te gaan organiseren met het thema: "Zie jij wat ik voel". Nu wil ik hier verschillende organisaties in betrekken om zo zelfdoding, en zelfbeschadiging onder de man te brengen.

Nu was mijn vraag of u hier in mee wilt werken?

Ik wil om te beginnen een fotoreportage maken van verschillende mensen die beschadigd zijn letterlijk en figuurlijk (als mensen hier aan mee willen werken). Zelf heb ik ook in deze situatie gezeten, dus snap ik het volkomen als mensen dit moeilijk vinden.

De foto's worden uiteindelijk gepresenteerd op het gala zelf, dus hier moeten de modellen wel zelf achter staan!

Verder zijn we opzoek naar sponsors om deze avond te kunnen financieren.

Ik hoor graag van u!

MVG,

Angel van den Heuvel

Het kan zijn dat je door berichten op dit forum getriggerd wordt, dus dat het heftige gevoelens oproept of de drang naar zelfbeschadiging vergroot. Daarmee omgaan kan best wel lastig zijn. Hieronder staan adviezen geschreven wat je zou kunnen doen als je getriggerd bent.

Sta even stil bij wat je voelt en/of denkt. Ga niet gelijk handelen als je getriggerd wordt. Je kan bijvoorbeeld rustig gaan zitten, haal vijf keer diep en rustig adem en vraag jezelf dan:
- Wat heeft mij getriggerd?
- Welke gedachten roept dat bij mij op?
- Zijn deze gedachten realistisch?
- Wat zou ik zeggen als een ander forumlid deze gedachten zou hebben?
- Welke gevoelens heeft het bericht opgeroepen?
- Met wie kan ik deze gevoelens delen?
- Wat kan ik nu doen om deze gevoelens constructief te uiten?

Het kan helpen om het effect dat de trigger op je heeft te delen. Dit kan je doen met iemand uit je omgeving of op het forum. Hou het bij jezelf en wat de trigger in jou oproept.

Je kan ook alternatieven voor zelfbeschadiging inzetten als je getriggerd bent. Als je een crisisplan of signaleringsplan hebt, dan kan je deze raadplegen. Je kan ook dit artikel van de Stichting Zelfbeschadiging bekijken, met 335 alternatieven. http://zelfbeschadiging.nl/alternatieven...chadiging/

Tot slot, neem je eigen verantwoordelijkheid. Denk er goed over na of het voor jou helpend is om inhoud die in een spoiler geplaatst is te lezen. Als je twijfelt of het voor jou op dat moment verstandig is de inhoud te lezen, lees de inhoud niet. Neem jezelf in bescherming. Je kan iets later altijd nog lezen.

Heb jij tips over hoe je met triggers om kunt gaan? Deel ze hieronder!

Ik heb een blog geschreven voor de LSZ en MIND in het kader van de openup-week. Deze is hieronder te lezen en op http://zelfbeschadiging.nl/het-cadeau-van-openheid/

Quote:Het cadeau van openheid

Sommige dingen vertel je liever niet: dat je een soa hebt gehad, tot je 14e nog in bed plaste, dat je vreemd bent gegaan of dat je psychische problemen hebt (gehad). Gelukkig hoef je hier niet met iedereen over te praten, want je ziet het aan de buitenkant niet. Hoewel… bij sommige mensen kan je wel zien dat ze psychische problemen hebben (gehad), bijvoorbeeld bij mij. Op mijn armen en benen zitten namelijk vele littekens, littekens die ik mezelf heb toegebracht toen ik depressief was. Niet iets wat iedereen hoeft te weten. “Hoi, ik ben Meike en ik ben depressief geweest, aangenaam kennis te maken.” Nou nee. Maar het is wel voor iedereen zichtbaar, zeker in de zomermaanden.

Mijn antwoord op vragen is meestal: “ik ben vroeger depressief geweest en toen heb ik dat zelf gedaan.” Sommige mensen bewonderen mijn openheid, anderen beginnen gauw over het weer. Er zijn ook mensen die proberen de afschuw die ze voelen niet te tonen. Niet omdat ze mij afschuwelijk vinden, maar omdat ze het idee dat iemand zichzelf zo kan toetakelen niet kunnen bevatten. Iedereen reageert anders, de meeste reacties ben ik allang vergeten, maar sommigen blijven me altijd bij.

Zoals de keer dat ik tijdens mijn stage in het ziekenhuis een infuuszak verwisselde bij een man die, zoals zovelen, naar mijn armen keek. “Ben jij zo wanhopig geweest?” Deze vraag raakte me.
“Ja, ik ben heel wanhopig geweest vroeger.” Hij knikte en begon te vertellen hoe radeloos hij zichzelf soms voelde en wat hij had meegemaakt. Een indringend, persoonlijk gesprek, waarin we elkaar begrepen op een niveau dat dieper ging dan dat van een verpleegkundige en een patiënt.

Of die zomerdag dat ik in het park een man tegen kwam die zijn hond aan het uitlaten was. “Gaat het nu weer goed met je?” vroeg hij met een blik op mijn armen.
“Ja, nu gelukkig wel.”
“Wat fijn, en wat dapper dat je zo rondloopt!” Ik vind het zelf niet zozeer dapper, maar vooral fijn om de zon op mijn armen te voelen en mezelf niet meer te hoeven verstoppen in broeierige vesten met langemouwen. “Mijn zus heeft dat ook gedaan, zij schaamt zich er nog heel erg voor. Het is zo mooi om te zien dat dat niet hoeft.” Hij maakte mijn dag bijzonder, en ik de zijne.

Soms blijft het toch een dilemma. Zo liep ik mijn eindstage bij een instelling voor jongeren met zware psychische problematiek. Kon ik daar wel met korte mouwen aan het werk zijn? Ik besloot van wel, want wat voor voorbeeld zou ik zijn als ik mijn eigen verleden zou verbergen?
Jongeren kwamen naar me toe en vertelden over hun eigen zelfbeschadiging. “Eindelijk kan ik er echt over praten,” verzuchtte een van de meiden. “Jij begrijpt echt hoe het is. De anderen doen hun best, maar ze snappen het niet, niet echt.”

We denken vaak dat openheid leidt tot veroordeling en onbegrip. En deze reacties zijn er natuurlijk, ik heb ze ook meegemaakt. Maar openheid brengt zoveel meer: het geeft hoop en brengt verbinding. Ben alsjeblieft jezelf, daarmee geef je de wereld een prachtig cadeau op manieren die je vooraf nooit had kunnen bedenken.

Heey Allemaal,

Op 3 juni organiseren wij een lotgenotenpicknick in Arnhem (weet iemand een leuke plek in Arnhem?) we verzamelen op het station om 12.30/13.00 uur. We doen het American Style oftewel iedereen neemt zelf wat mee.

Lijkt het je leuk om te komen laat dan hieronder een berichtje achter of stuur een PB. Dan ontvang je de nadere informatie.

Groetjes Nicole en Sabine

Denise van Uffelen is student aan de Hogeschool Rotterdam en doet onderzoek naar hoe de hulpverlening beter om kan gaan met zelfbeschadiging. De Stichting Zelfbeschadiging is hierin de opdrachtgever en zij wordt ook vanuit ons begeleid bij haar scriptie. Daarom de volgende vraag:

Quote:Hoi, mijn naam is Denise van Uffelen. Ik ben een student van de Hogeschool Rotterdam en ik doe onderzoek naar hoe de hulpverlening jongeren die zichzelf beschadigen beter zou kunnen helpen. Er zijn verhalen van mensen die zichzelf beschadigen, die geen fijne ervaringen hebben met de hulpverlening. Hierom is het belangrijk zelfbeschadiging onder de aandacht te brengen bij de hulpverlening. Hierbij heb ik wel jullie hulp nodig. Hieronder is een link naar een enquête. Hierin worden vragen gesteld over zelfbeschadiging en hoe de hulpverlening hiermee om kan gaan. Ik zou het fijn vinden als je me hierbij kunt helpen door deze enquête in te vullen. Het is geheel anoniem en duurt 10 tot 15 minuten. Mocht je nog vragen hebben of met me in gesprek willen over dit thema, dan kan je me een mailtje sturen op denise19931993@live.nl. Alvast bedankt!

Link naar de enquête: https://goo.gl/forms/7MLPsWswkJuFtqI43